Οι κορυφαίοι της Πρέμιερ Λιγκ

Η αυλαία έπεσε... Μία ακόμη σεζόν έφτασε στο τέλος της με την τελευταία αγωνιστική της Πρέμιερ Λιγκ να μην επιφυλάσσει κάτι το ιδιαίτερο από τη στιγμή που σχεδόν τα πάντα είχαν κριθεί μέχρι να φτάσουμε σε αυτή. Η Τσέλσι είχε κατακτήσει και μαθηματικά τον τίτλο από το διπλό επί της Γουέστ Μπρομ, τα πράγματα στον πάτο είχαν ξεκαθαρίσει και απέμενε μόνο να δούμε ποιος θα πάρει την τέταρτη θέση. Τελικά η ομάδα που τα κατάφερε είναι η Λίβερπουλ κερδίζοντας με 3-0 τη Μίντλεσμπρο.

Έναν χρόνο μετά το θαύμα της Λέστερ, μεγάλες εκπλήξεις δεν είχαμε, αφού ακόμη και η -κακή αυτή τη φορά- πορεία των «αλεπούδων» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μη αναμενόμενη. Οι παίκτες άδειασαν, το πολυτιμότερο εργαλείο αυτής της ομάδας, ο Ενγκολό Καντέ, πήγε στην Τσέλσι, ενώ υπήρχε και το Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο έπρεπε κάπως να διαχειριστούν οι περσινοί πρωταθλητές. Μοναδική έκπληξη θα μπορούσε να πει κανείς την απόλυση του Κλαούντιο Ρανιέρι. Ο Ιταλός είχε χάσει εντελώς τα αποδυτήρια, δεν μπορούσε να εμπνεύσει τους παίκτες του, είχε την ομάδα του μόλις έναν βαθμό πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού και δύσκολα θα άλλαζε η όλη κατάσταση αν είχε παραμείνει.

Στην κορυφή τη Λέστερ διαδέχτηκε η Τσέλσι, η οποία ήταν η πιο σταθερή ομάδα. Μπορεί να μην ξεκίνησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά μετά τις ήττες από Λίβερπουλ και Άρσεναλ ο Αντόνιο Κόντε μπήκε στο νόημα, άλλαξε το σύστημα της ομάδας του και δεν ξανακοίταξε πίσω. Η τριάδα στα μετόπισθεν έδωσε αμυντική ασφάλεια στους «μπλε» και οι 13 σερί νίκες που έκαναν στη συνέχεια ήταν το... μήνυμα τίτλου. Έτσι η Τότεναμ όσο καλή και αν ήταν από τον Δεκέμβρη και μετά, δεν πρόλαβε. Έπαιξε την καλύτερη μπάλα, είχε την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα, τον πρώτο σκόρερ (Κέιν) και τον δεύτερο σε ασίστ (Έρικσεν πίσω από τον Ντε Μπρούιν), όμως, για δεύτερη χρονιά έμεινε θεατής στο ίδιο έργο.

Από εκεί και πέρα, στην πρώτη του χρονιά στο νησί ο Πεπ Γκουαρντιόλα είχε αρκετά προβλήματα. Δεν προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα όσο έπρεπε, αλλά εξασφάλισε τη συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ μπήκε στην τετράδα. Εάν είχε μεγαλύτερο ρόστερ, ίσως είχε καταφέρει κάτι περισσότερο. Για πρώτη φορά επί Αρσέν Βενγκέρ η τουλάχιστον μέτρια Άρσεναλ θα παίξει στο Γιουρόπα Λιγκ, ενώ προβληματική παρουσιάστηκε και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Για τις υπόλοιπες ομάδες συνοπτικά μπορεί κανείς να πει ότι η Μπόρνμουθ ήταν η ευχάριστη έκπληξη, ενώ επί της ουσίας δεν κινδύνεψαν Μπέρνλι και Γουότφορντ έστω και αν η τελευταία έκανε κάκιστο φινάλε. Τραγική η Σάντερλαντ που παίζοντας τόσα χρόνια με τη φωτιά τελικά... κάηκε, ενώ μπορεί να χαρακτηριστεί αναμενόμενος ο υποβιβασμός των Μίντλεσμπρο και Χαλ. Κατώτερες του αναμενομένου βάσει του ρόστερ τους Γουέστ Χαμ και Κρίσταλ Πάλας, σταθερές Γουέστ Μπρομ και Στόουκ. Όσο για τις Έβερτον και Σαουθάμπτον, θα μπορούσαν να τα έχουν πάει λίγο καλύτερα. Δεν είναι τυχαίο ειδικά στη δεύτερη που θεωρείται τελειωμένος ο Κλοντ Πιέλ λόγω της εικόνας των «Αγίων» στο πρωτάθλημα. Τέλος, δεν ήταν καλή η Σουόνσι, έφτασε μία ανάσα από τον υποβιβασμό, αλλά καθάρισαν οι Γκίλφι Σίγκουρντσον και Φερνάντο Γιορέντε.

Ποιοι ήταν, όμως, τελικά οι πρωταγωνιστές; Ποιοι διακρίθηκαν και ποιοι δεν στάθηκαν αντάξιοι των προσδοκιών που υπήρχαν; Το a-sports.gr θα απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις και όχι μόνο, όπως και τα προηγούμενα χρόνια...

Καλύτερος παίκτης

Μπορεί οι Εντέν Αζάρ και Ντιέγκο Κόστα να ήταν κομβικοί για να πάρει η Τσέλσι τις νίκες που χρειαζόταν, μπορεί ο Χάρι Κέιν να έκανε όργια πετυχαίνοντας 29 γκολ με την Τότεναμ, αλλά ο φετινός MVP είναι εκείνος που τελικά πρέπει να έχει κάθε λόγο να νιώθει αδικημένος για πέρυσι. Τότε που όλοι μιλούσαν πρώτα για τους Ριγιάντ Μαχρέζ και Τζέιμι Βάρντι και όχι για τον Ενγκολό Καντέ. Οι δύο πρώτοι έμειναν στη Λέστερ όπως και όλοι οι άλλοι παίκτες της και όμως οι «αλεπούδες» φλέρταραν μέχρι και με τον υποβιβασμό. Φέτος ο Καντέ ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης παίρνοντας και τα τρία βραβεία (ποδοσφαιριστές, δημοσιογράφους, επιτροπή) γιατί πολύ απλά κάνει πράγματα που δεν μπορεί κανένας άλλος. Ακόμη και για να έχουν τη δυνατότητα οι Αζάρ, Πέδρο, Κόστα ή κατά καιρούς και ο Φάμπρεγκας να φαίνονται μεσοεπιθετικά, κάποιος έπρεπε να κλείνει όλους τους χώρους, να κλέβει μπάλες, να σταματά τις αντεπιθέσεις και αυτός ήταν ο διεθνής Γάλλος.

Καλύτερος νέος παίκτης

Μπορεί κανείς να σκεφτεί άλλον πλην του Ντέλε Άλι; Πέρυσι βγάλαμε ξανά τον ίδιο και είχε 10 γκολ και εννιά ασίστ στην Πρέμιερ Λιγκ. Φέτος σημείωσε οκτώ τέρματα περισσότερα και μοίρασε ξανά εννιά ασίστ. Ήταν εκπληκτικός και δείχνει να βελτιώνεται συνεχώς. Έκλεισε τα 21 τον Απρίλιο και κανείς άλλος τέτοιας ηλικίας δεν είχε άμεση συμμετοχή σε τόσα πολλά γκολ της ομάδας του. Από εκεί και πέρα, Γκάμπριελ Ζεζούς και Λιρόι Σανέ έδειξαν πως θα απασχολήσουν, όπως και ο Τομ Ντέιβις αλλά θα διεκδικούσαν υποθετικά το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου και όχι του κορυφαίου νεαρού.

Καλύτερος προπονητής

Ο Αντόνιο Κόντε στην πρώτη του σεζόν σήκωσε την κούπα χωρίς να δυσκολευτεί ιδιαίτερα και έτσι ήταν εύκολο και για εμάς να τον επιλέξουμε. Το μεγαλύτερο παράσημό του είναι πως αντιλήφθηκε γρήγορα τι πήγαινε στραβά, βρήκε τη λύση με την αλλαγή συστήματος και όλα κύλησαν όπως ήθελε στη συνέχεια. Και όλα αυτά χωρίς να δαπανήσει μεγάλα ποσά, όπως έκανε άλλες χρονιές η Τσέλσι. Στοχευμένες μεταγραφές, καλό διάβασμα των ματς και βελτίωση παικτών. Όσοι σέρνονταν πέρυσι (όπως οι Κέιχιλ, Κόστα, Αζάρ) μεταμορφώθηκαν, ενώ αναστήθηκαν ποδοσφαιριστές όπως οι Μόουζες και Αλόνσο. Ο πρώτος πήγαινε δανεικός τα προηγούμενα χρόνια από εδώ και από εκεί, ενώ ο Ισπανός είχε φτάσει στην Αγγλία να παίζει ακόμη και στην Τσάμπιονσιπ με την Μπόλτον πριν πάει στη Φιορεντίνα και φανεί.

Καλύτερη και χειρότερη ενδεκάδα

Αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν είναι εύκολο να χωρέσουν όλοι. Για παράδειγμα Τιμπό Κουρτουά, Νταβίντ Ντε Χέα και Ουγκό Γιορίς ήταν εξίσου καλοί, ενώ πλην του Χάρι Κέιν εξαιρετική χρονιά έκαναν και οι Ρομέλου Λουκάκου και Ντιέγκο Κόστα ως φορ. Παρεμπιπτόντως, με 20 γκολ τελείωσε και ο Σέρχιο Αγκουέρο, ο οποίος όμως έφτασε να... βλέπει πάγκο κάποια στιγμή λόγω του Γκαμπριέλ Ζεζούς. Θέση στο αρχικό σχήμα θα μπορούσε να διεκδικήσει και ο τρομερός Σαντιό Μανέ, ο οποίος όμως λόγω του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής και του τραυματισμού του έκανε μόλις 27 ματς και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κόπηκε από τις τελικές επιλογές. Εξαιρετικός ως δεκάρι και ο Κρίστιαν Έρικσεν, όμως, έπεσε πάνω στον Κέβιν Ντε Μπρούιν. Οι διαφορές τους ήταν ελάχιστες με τον Βέλγο να έχει συμμετοχή σε ένα γκολ παραπάνω (6 τέρματα και 18 ασίστ έναντι 8 τερμάτων και 15 ασίστ), να έχει λιγότερες key passes (103-112), αλλά περισσότερες through balls (30-20).

Η καλύτερη ενδεκάδα, η οποία έχει αρκετές διαφορές συγκριτικά με αυτή που ψήφισαν οι ποδοσφαιριστές της Πρέμιερ Λιγκ λόγω και του άλλου συστήματος που επιλέξαμε (4-2-3-1 αντί για 4-4-2) είναι η εξής: Ουγκό Γιορίς (Τότεναμ), Θέσαρ Αθπιλικουέτα (Τσέλσι), Γκάρι Κέιχιλ (Τσέλσι), Γιαν Βερτόνχεν (Τότεναμ), Μάρκος Αλόνσο (Τσέλσι), Ενγκολό Καντέ (Τσέλσι), Ντέλε Άλι (Τότεναμ), Κέβιν Ντε Μπρούιν (Μάντσεστερ Σίτι), Εντέν Αζάρ (Τσέλσι), Αλέξις Σάντσες (Άρσεναλ), Χάρι Κέιν (Τότεναμ).

Ωστόσο, εμείς τα βάλαμε κάτω και βρήκαμε και τη χειρότερη ενδεκάδα της σεζόν. Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι επιλογές έγιναν και βάσει των δυνατοτήτων των παικτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Έκτορ Μπεγερίν, ο οποίος μπαίνει στην ενδεκάδα γιατί αν και είναι από τους καλύτερους στη θέση του, στο δεύτερο μισό απογοήτευσε και έφτασε να κάθεται στον πάγκο σε κάποια ματς. Παίκτες που γνωρίζαμε εξαρχής πως είναι κακοί και δεν περιμέναμε τίποτε από αυτούς, δεν συμπεριλαμβάνονται στην ενδεκάδα. Σε διαφορετική περίπτωση ομάδες όπως οι Σάντερλαντ και Μίντλεσμπρο θα είχαν την τιμητική τους.

Οι παίκτες που μας απογοήτευσαν περισσότερο από κάθε άλλους ήταν σε 4-2-3-1 οι: Κλαούντιο Μπράβο (Μάντσεστερ Σίτι), Έκτορ Μπεγερίν (Άρσεναλ), Γουές Μόργκαν (Λέστερ), Τζον Στόουνς (Μάντσεστερ Σίτι), Άαρον Κρέσγουελ (Γουέστ Χαμ), Άαρον Ράμσεϊ (Άρσεναλ), Μούσα Σισοκό (Τότεναμ), Πολ Πογκμπά (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), Ριγιάντ Μαχρέζ (Λέστερ), Νολίτο (Μάντεστερ Σίτι), Βίνσεντ Γιάνσεν (Τότεναμ).

Ο πιο βελτιωμένος παίκτης

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που φέτος πήγαν πολύ καλύτερα από αυτό που είχαμε δει πέρυσι. Ο Άνταμ Λαλάνα της Λίβερπουλ μπαίνει στη συγκεκριμένη κατηγορία. Δεν είναι μόνο τα οκτώ γκολ και οι επτά ασίστ όσο η επιρροή που είχε στην ομάδα του, η οποία χωρίς εκείνον δυσκολευόταν πολύ στο κομμάτι της δημιουργίας. Εξαιρετικός ο Τζόσουα Κινγκ της Μπόρνμουθ, ο οποίος έσπασε τα κοντέρ στον δεύτερο γύρο φτάνοντας τα 16 γκολ και τις δύο ασίστ (πέρυσι είχε 6 γκολ, τρεις ασίστ), ενώ μεγάλη χρονιά έκαναν τόσο ο Τζόρνταν Πίκφορντ σε μία ομάδα (Σάντερλαντ) που τίποτα δεν λειτουργούσε όπως θα έπρεπε όσο και ο Τομ Χίτον της Μπέρνλι, ο οποίος ήταν ο πρώτος σε επεμβάσεις. Το βραβείο, όμως, πάει στον τρομερό Σον, ο οποίος ήταν άλλος παίκτης φέτος. Πέρυσι είχε μόλις τέσσερα γκολ και μία ασίστ μπαίνοντας στα περισσότερα ματς ως αλλαγή. Φέτος το κοντέρ σταμάτησε στα 14 τέρματα και τις εννιά ασίστ, ενώ έφτασε κάποιες στιγμές να παίρνει τους Λονδρέζους από το χέρι, όταν ο Κέιν έλειπε λόγω τραυματισμού.

Καλύτερη και χειρότερη μεταγραφή

Από τη στιγμή που ο Καντέ είναι ο πολυτιμότερος παίκτης του πρωταθλήματος, είναι και η καλύτερη μεταγραφή. Όποιος από τους μεγάλους τον έπαιρνε, άλλωστε, θα αύξανε κατακόρυφα και τις ελπίδες του για τίτλο. Καμία εκ των Σίτι, Λίβερπουλ, Άρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είχε τέτοιο παίκτη, ενώ η Τότεναμ πήγε στον Βίκτορ Γουανιάμα, μία πολύ καλή περίπτωση, αλλά τουλάχιστον ένα κλικ κάτω. Αν, πάντως, θεωρήσουμε πως ο Καντέ είναι μία κατηγορία μόνος του, η αμέσως επόμενη μεταγραφή είναι αυτή του Ιντρίσα Γκουέιγ. Στην τραγική περσινή Άστον Βίλα δεν φαινόταν η αξία του, όμως, ο Ρόναλντ Κούμαν τον πίστεψε και δικαιώθηκε. Έδωσε, μάλιστα, μόλις 8.500.000 ευρώ και έβαλε στην ομάδα του έναν... εξολοθρευτή. Τα στατιστικά του, μάλιστα, εντυπωσιάζουν (σ.σ. στο κάτωθι γράφημα δεν υπολογίστηκαν τα ματς του τελευταίου μήνα). Ζοέλ Μάτιπ (Λίβερπουλ), Ματ Φίλιπς (Γουέστ Μπρομ), Φερνάντο Γιορέντε (Σουόνσι) ήταν επίσης πολύ διαβασμένες κινήσεις δεδομένων και των ελάχιστων χρημάτων που κόστισαν.

Όσον αφορά τη χειρότερη μεταγραφή της χρονιάς, πάλι τα πάντα είναι θέμα απαιτήσεων. Δεν γίνεται δηλαδή να βγάλουμε τον Σοφιάν Μπουφάλ έστω και εάν ήταν ανύπαρκτος τη στιγμή που η Σαουθάμπτον έκανε ρεκόρ για να τον πάρει δίνοντας 16.000.000 λίρες. Κάκιστος και ο Τζόρνταν Άιμπ (Μπόρνμουθ), όπως και οι Αχμέντ Μούσα (Λέστερ) και Μπόρχα Μπαστόν (Σουόνσι). Με τον Σιμόνε Τζάτζα (Γουέστ Χαμ) γελούσε όλο το Νησί, ενώ ο Βίνσεντ Γιάνσεν (Τότεναμ) τελείωσε τη σεζόν με δύο γκολ. Κατώτερος του αναμενομένου ο Γκρανίτ Τζάκα της Άρσεναλ, όπως και ο Λόρις Κάριους της Λίβερπουλ, ο οποίος κατάφερε να μένει στον πάγκο για να παίζει ο Σιμόν Μινιολέ. Υπήρχαν, όμως, και χειρότεροι. Ο Πολ Πογκμπά δεν δικαιολόγησε το απίστευτο ποσό που έδωσε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κάνοντας την πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ενώ αρκετοί ήταν εκείνοι που έφτασαν να απορούν με τον Κλαούντιο Μπράβο και τις κάκιστες αντιδράσεις του στη Μάντσεστερ Σίτι. Το... χρυσό βατόμουρο, όμως, πάει στον Μούσα Σισοκό. Έβερτον και Τότεναμ κοντραρίστηκαν μέχρι τέλους για να τον πάρουν (κι ενώ στο κόλπο είχαν μπει Ρεάλ Μαδρίτης και Ίντερ) και τελικά η μεταγραφή του έκλεισε στα 30.000.000 λίρες. Δεν έβαλε ούτε ένα γκολ, μοίρασε τρεις ασίστ και έπαιξε βασικός μόλις σε οκτώ ματς όντας στα περισσότερα εκτός τόπου και χρόνου.

Η απογοήτευση της χρονιάς

Θα μπορούσε να πει κανείς κάποιον από τους παραπάνω και ειδικά τον Πογκμπά, όμως, είδαμε και χειρότερα. Ο Αρσέν Βενγκέρ και η εικόνα της Άρσεναλ σε πολλά παιχνίδια ήταν κατώτερη του αναμενομένου και θα είχε χάσει ακόμη πιο εύκολα την τετράδα εάν η Λίβερπουλ δεν αυτοκτονούσε και εάν δεν έπαιρνε καθοριστικά σφυρίγματα σε μεγάλο μέρος της σεζόν. Έχασε και τα δύο άλλοθι που είχε (τετράδα και ότι τερμάτιζε πάνω από την Τότεναμ) και μένει να φανεί εάν μπορεί να γυρίσει το χαρτί από τη νέα σεζόν. Ωστόσο, μεγαλύτερη απογοήτευση από αυτό που παρουσίασε ο Ντέιβιντ Μόγιες με τη Σάντερλαντ δεν βρίσκει εύκολα κανείς. Ένας προπονητής που κράτησε σταθερή την Έβερτον για χρόνια, έδειξε ξανά πως έκτοτε κάτι του λείπει. Μετά την παταγώδη αποτυχία του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το πέρασμά του από τη Ρεάλ Σοσιεδάδ, γύρισε στο Νησί έχοντας μεγάλη εμπειρία από το συγκεκριμένο πρωτάθλημα. Φάνηκε, όμως, εντελώς απροετοίμαστος. Κακές μεταγραφές, παρωχημένος τρόπος παιχνιδιού και καμία διάθεση στην πορεία να αλλάξει κάτι. Από κάποια φάση και μετά οι «μαυρόγατες» έμοιαζαν να τα έχουν παρατήσει και να έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους. Το ρόστερ του ήταν σαφώς προβληματικό, αλλά κι εκείνος δεν έκανε κάτι για να το αλλάξει. Εμπιστεύτηκε παίκτες που γνώριζε αλλά πλέον δεν μπορούν να προσφέρουν (Πίεναρ, Ανιτσέμπε, Γκίμπσον, Λέσκοτ), ενώ... κορυφαία ήταν η μεταγραφή του Παπίς Τζιλομποτζί, για τον οποίο έδωσε 8.000.000 λίρες κι ενώ δεν είχε λεπτό συμμετοχής στην Πρέμιερ Λιγκ με την κακή περσινή Τσέλσι. Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται κανείς γιατί η Σάντερλαντ τερμάτισε τελευταία με 26 ήττες.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΙΡΑΚΗΣ